Pierwsza źródłowa wzmianka o bieckich murach obronnych pochodzi z r. 1399. Wówczas to król Władysław Jagiełło wezwał mieszczan i przedmieszczan bieckich do naprawy nadszarpniętych zębem czasu miejskich fortyfikacji. Powstanie bieckich murów obronnych należy łączyć z czasami Kazimierza Wielkiego, który przeznaczał duże środki na poprawę obronności kraju i wielkie inwestycje budowlane. Nie na darmo mówi się, że Kazimierz Wielki zastał Polskę drewnianą a zostawił murowaną. Miasto będące grodem nadgranicznym, narażone na najazdy, musiało zostać obwiedzione murami w niedługim od założenia czasie. Potężne mury miejskie wzmocnione były 16 basztami obronnymi, z których do naszych czasów przetrwały trzy: baszty rajcowska i kowalska oraz dzwonnica gotycka przy kolegiacie Bożego Ciała. W Bieczu znajdował się również barbakan, jeden z nielicznych w Polsce. Każdej z baszt broniły przypisane do niej cechy rzemieślnicze – tą basztą opiekował się cech kowali, stąd jej nazwa, Baszta Kowalska.