Szpitala św. Ducha był instytucją kościelną i zarazem największym darem św. królowej Jadwigi dla Biecza, który ufundowała miastu w 1395 roku wspólnie z rajcami bieckimi. Przez cały czas, aż do XIX w. na rzecz szpitala zapisywali swoje dobra liczni ofiarodawcy powodując, że należał on do najlepiej uposażonych szpitali w Polsce. Obecnie istniejący budynek powstał prawdopodobnie w XV w. Został zbudowany na planie prostokąta o wymiarach 21 × 10,5 m. Nie był to szpital w dzisiejszym rozumieniu, lecz przytułek służący przede wszystkim ubogim, co wiąże się z chrześcijańską ideą miłosierdzia. W bezpośrednim sąsiedztwie szpitala zbudowano na początku XV w. kościół szpitalny św. Ducha. Kościół szpitalny mocą rozporządzenia cesarza austriackiego Józefa II został w 2 poł. XVIII w. zniesiony. W kolejnych latach popadał w ruinę i został ostatecznie rozebrany w 2 poł. XIX w. Szpital św. Ducha przetrwał wszystkie burze dziejowe, aż do r. 1950 kiedy to fundację upaństwowiono, a majątek ziemski nadany szpitalowi przez średniowiecznych władców polskich przejęło państwo PRL. Budynek służył jeszcze jako internat do lat 80 – tych XX w. Św. Królowa Jadwiga ur. się w 1374 roku i była trzecią i najmłodszą córką Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki. Jej pradziadkiem był Władysław Łokietek, a krewnym św. Ludwik biskup Tuluzy. W 1384 roku została królową Polski. W 1386 roku stała się żoną Władysława Jagiełły. Za sprawą tego małżeństwa doszło do powstania największego państwa ówczesnej Europy. Dzięki niej odnowiono Akademię Krakowską i nazwano Uniwersytetem Jagiellońskim. Wiele razy przebywała w Bieczu, który od 1311 roku należał do królewskich dóbr stołowych. W 1393 roku królowa Jadwiga na prośbę bieckich rajców wydała dokument potwierdzający nadanie miastu prawa magdeburskiego przez Kazimierza Wielkiego w 1363 roku. Królowa Jadwiga zmarła w 1399 roku. Słynęła z dobroci i wrażliwości na biedę i cierpienia. W 1997 roku została w Krakowie kanonizowana przez Jana Pawła II.