Gród Starościński jest budowlą datowaną na XVI wiek. To historyczna rezydencja starostów bieckich, sądów grodzkich i ziemskich. W latach 1667-74 w grodzie rezydował wybitny poeta barokowy Wacław Potocki, pełniąc wspomniane urzędy. Po 1783 r. po zlikwidowaniu dawnej administracji polskiej przez Austrię oraz upadkiem Rzeczypospolitej, budynek popadł w ruinę. Odbudowany został w latach 80-tych i 90-tych XX wieku z przeznaczeniem na siedzibę szkoły podstawowej. Historia budynku grodu ma swój początek w 1500 roku, gdy mieszczanin Mikołaj Ozanek rozpoczął jego budowę. W 1501 r. król Jan Olbracht pozwolił ówczesnemu staroście bieckiemu Jakubowi Siekluckiemu wykupić wójtostwo bieckie od Erazma Szczepanowskiego. Następca Olbrachta, Aleksander Jagiellończyk w 1503 zatwierdził akt poprzednika i zamienił go na siedzibę wójtostwa, a później w XVII w. starostwa bieckiego. W latach 1667-1676 podstarościm bieckim był jeden z głównych twórców barokowych w Polsce, urodzony w pobliskiej wsi Wola Łużańska - Wacław Potocki. Przez pewien czas pełnił także funkcję sędziego grodzkiego. Sprawowanie przez niego tychże zaszczytnych funkcji zaspakajało niewątpliwie jego ambicje oddania się kwestiom publicznym. Podczas pobytu w Bieczu stworzył swoje znaczące dzieła, m.in. „Argenidę” oraz „Transakcję wojny chocimskiej”, najbardziej rozpoznawalny utwór poety oraz najwybitniejszy tekst epicki doby staropolskiej. W 1966 r. dla upamiętnienia jego działalności wmurowano pamiątkową tablicę na budynku zamku starościńskiego. W czasie wojny z Turcją w 1672 r., uchwałą szlachty biorącej udział w pospolitym ruszeniu, Wacław Potocki został wyznaczony dowódcą obrony zamku bieckiego.