Kamień węgielny pod budowę świątyni położono 12 maja 1645 roku w miejscu kaplicy zamkowej. Kościół jest w stylu barokowym o prostym, jednolitym wystroju wnętrza. Jest budowlą jednonawową, orientowaną. Do prostokątnej nawy przylega węższe i niższe prezbiterium oddzielone od nawy kościoła półkolista tęczą. Malowidło na tęczy przedstawia Trójcę Świętą adorowaną przez św. Dominika i Franciszka. Jest to jedyny element dekoracyjny w postaci malowidła umieszczony w kościele. W nawie głównej znajduje się sześć ołtarzy bocznych. Ołtarze w dzisiejszej szacie pochodzą z lat 1740 – 1746. W ołtarzu głównym znajduje się rzeźbiona grupa "Ukrzyżowania". Na uwagę zasługuje rzeźba Matki Boskiej Bieckiej w stroju szlachcianki z końca XVI w. Na chórze muzycznym znajdują się 16-głosowe organy firmy Braci Rieger, posiadające 2 manuały i klawiaturę nożną. Zostały sprawione w roku 1903. W podziemiach kościoła pochowany został poeta doby baroku Wacław Potocki, były arianin, nawrócony na katolicyzm. W kościele i klasztorze znajdują się przedmioty mające wartość historyczną i zabytkową m.in. żelazne drzwi w zakrystii z wyciśniętymi orłami jagiellońskimi z przełomu XV – XVI wieku, a także obrazy z drugiej połowy XIX wieku. Własnością klasztoru jest cenny księgozbiór, który liczy ponad 2000 woluminów, a na szczególną uwagę zasługują inkunabuły (księgi pochodzące z XV wieku).