Początki tego pierwszego w powojennej Polsce muzeum pod otwartym niebem sięgają lat 30-tych XX wieku. Wtedy to potomkowie sołtysio-szlacheckiego rodu Moniaków przekazali na rzecz Skarbu Państwa pozostałą cząstkę swojej ojcowizny, ziemię wraz z dworem oraz zabudowaniami gospodarczymi. Byli to Joanna z Łaciaków Wilczkowa i jej brat Aleksander Łaciak (a właściwie Sándor Lattyak), na stałe mieszkający już w Budapeszcie. Po śmierci Joanny Wilczkowej w 1951 r., ostatniej mieszkanki starodawnej siedziby rodowej, zniszczony dwór wraz z zespołem budynków gospodarczych został odnowiony i zrodziła się myśl zorganizowania muzeum na wolnym powietrzu, gromadzącego spuściznę orawskiej kultury i historii. Z czasem za sprawą determinacji wielu ludzi, a szczególnie dr Wandy Jostowej, udało się odtworzyć dawną orawską wieś. Muzeum – Orawski Park Etnograficzny prezentuje zatem tradycyjną kulturę materialną, społeczną oraz duchową ludności polskiej Orawy. Całość ukazuje warunki bytowe ludności orawskiej od biednych po zamożnych gospodarzy, ich życie codzienne naznaczone ciężką pracą i czas świąteczny, pełen radości i nadziei, oba jednakowo pełne rozmaitych zabiegów, obrzędów, zwyczajów i obyczajów mających zapewnić życiową pomyślność. Z kolei zakłady przemysłu chłopskiego prezentują nie tylko technologie produkcji, trud żmudnej pracy rzemieślników, ale i umiejętność bezkolizyjnego dla środowiska wprzęgania sił natury w procesy wytwórcze. Wszystko to wespół z małą architekturą, budynkami sakralnymi i otaczającą przyrodą tworzy niepowtarzalny klimat podróży w czasie do świata naszych przodków.