Do parafii Brunary należy miejscowość Czarna. Przywilej lokalizacyjny otrzymała 23 lipca 1575 r. z rąk biskupa krakowskiego Franciszka Krasińskiego. Powyższy przywilej na lokację otrzymał Grzegorz Srzedziński (Hryhoryj Seredyński) - sołtys Jaszkowej, jednej z najstarszych wsi w państwie muszyńskim. Miejscowość od samego początku swego istnienia była własnością biskupów krakowskich i leżała w granicach należącego do nich starostwa muszyńskiego, zwanego również państwem, kresem lub kluczem muszyńskim. Na Łemkowszczyźnie stosowano niemal wyłącznie konstrukcję zrębową (zwaną także wieńcową lub węgłową) polegającą na nakładaniu na siebie kolejnych, poziomych wieńców belek drewnianych połączonych ze sobą na węgłach (narożach) zamkami ciesielskimi. W Czarnej do budowy cerkwi użyto półokrąglaków opracowanych od wewnątrz do płaskiej powierzchni pod dekorację malarską. Między prezbiterium a nawą znajduje się ikonostas, oddziela fizycznie wiernych od sanktuarium z ołtarzem. W obrządkach wschodnich prezbiterium uważa się za przedsionek raju i jest zamknięte przed żyjącymi. Ikonostas to przegroda ołtarzowa ale nie dzieli tych przestrzeni, a łączy je. Dwukondygnacyjny ołtarz drewniany, na drewnianej mensie ołtarzowej wykonany jest w stylu barokowym. W polu centralnym ujętym dwoma kolumnami znajduje się duża ikona Matki Bożej w typie Hodygitria otoczona klemami z postaciami starotestamentalnymi. Do głównego korpusu ołtarzowego przylegają dwie wydatne uszanki z bogatą dekoracją snycerską, w których umieszczone są dwa owalne medaliony z wizerunkami rodziców Maryi, Joachima z prawej i Anny z lewej. W górnej kondygnacji ołtarza umieszczona jest ikona Zwiastowania ujęta w zdobioną ramę. Ołtarz wieńczy krzyż w formie łacińskiej. Tradycyjna nazwa ołtarza w liturgii wschodniej to prestoł, czyli pierwszy ze wszystkich stołów, gdyż to na nim odbyła się pierwsza Eucharystia i do dzisiaj odbywa się podczas każdej Służby Bożej. Ołtarz zgodnie ze wschodnią tradycją wzniesiony został w formie drewnianej skrzyni na rzucie kwadratu. W jego wschodniej ścianie znajduje się schowek na paramenty liturgiczne oraz księgi, który był wykorzystywany w okresie przed dobudowaniem do prezbiterium zakrystii. Pierwotnie prawdopodobnie nakryty był cyborium w formie kopuły wspartym na czterech kolumnach. W ołtarzu znajdują się święte relikwie. Na jego blacie, w centralnej części znajduje się tabernakulum. Do początku XIX w. teren wokół cerkwi używany był jako cmentarz. Dopiero po kilkunastu latach od wejścia w życie ogłoszonej w 1784 r. ustawy cesarza Józefa II zakazującej pochówków na cmentarzach przykościelnych, powyżej cerkwi wyznaczono obszar pod nowy cmentarz, który używany jest do dzisiaj. Po II wojnie światowej teren cmentarza był zapuszczony, na nowo stał się miejscem grzebalnym dopiero po jego uporządkowaniu, na początku XXI w.