Pierwsze aparaty zrobione były z drewna, często pokrytego fornirem, przez co kojarzyły się bardziej z eleganckimi, fikuśnymi meblami niż urządzeniami mechanicznymi. Dopiero wprowadzenie obudów metalowych nadało aparatom nowoczesny industrialny charakter. Elegancji, ale też znamion profesjonalizmu przydawał połyskliwy czarny lakier, którym chętnie malowano aparaty oraz kontrastujące z nim elementy w srebrnym kolorze. Po wynalezieniu tworzyw sztucznych – bakelitu, a następnie polistyrenu, aparaty stały się jeszcze lżejsze i bardziej wytrzymałe na uszkodzenia, zaczęły również przybierać coraz bardziej obłe kształty. Popularność streamline wiązała się z jednej strony z fascynacją innowacjami technicznymi, w tym aerodynamiką, z drugiej pozwalała zrobić z aparatu atrakcyjny gadżet o fantazyjnej formie. Od połowy XX wieku atrakcyjność wizualna sprzętu fotograficznego (np. wiele wersji kolorystycznych danego aparatu) zaczęła być prawie równie ważna jak unowocześnienia techniczne, a niekiedy nawet ważniejsza. Wraz z rozszerzającym się rynkiem fotoamatorów przyciągający uwagę wygląd zaczynał mieć pierwszorzędne znaczenie. W najnowszych aparatach często dotychczas rozdzielone funkcje: techniczna i estetyczna łączą się w produkcie jednocześnie reprezentującym zaawansowanie technologiczne z atrakcyjna obudową.