Kościół w Libuszy, szesnastowieczny zabytek architektury drewnianej dwukrotnie spłonął w latach 1986 i 2016 r. Kościół składał się z nawy, wąskiego prezbiterium oraz wieży. Ściany nawy, prezbiterium oraz dolna część wieży pokryte były gontem, z kolei izbica odeskowana pionowo deskami układającymi się w ozdobną koronkę. Nawa i prezbiterium nakryte drewnianym dachem z małą wieżyczką. Wieża posiadała ośmioboczny hełm pobity gontem. W czasach świetności kościoła wnętrze ozdobione było piękną polichromią figuralno – ornamentalną wykonaną w 1523 roku. Malowidła przedstawiały m.in. sceny z życia Chrystusa i Matki Boskiej oraz postacie świętych. Polichromię datuje się na początek XVII wieku. Większość wyposażenia m.in. ołtarz główny i ołtarze boczne pochodziły z doby renesansu i baroku. Cennym zabytkiem był gotycki tryptyk z lat 1520-1530 wykonany przez Mistrza z Wójtowej oraz kamienna gotycka chrzcielnica. Kościół posiadał liczne detale ciesielskie m.in. portale wycięte w tzw. ośli grzbiet.
Osoby pochodzące z Libuszy:
Alojzy Kosiba ur. się 29 VI 1855 roku w Libuszy. Z uwagi na trudną sytuację materialną nie mógł się on edukować w gimnazjum, toteż podjął naukę rzemiosła szewskiego w Bieczu, otrzymując dyplom czeladnika około roku 1874. Przebywając w Bieczu zetknął się po raz pierwszy z franciszkanami, zwanymi wówczas reformatami. W czasie nauki zawodu często przychodził do ich klasztoru, by się tam modlić czy służyć do mszy świętej, a przy okazji przypatrywać się życiu zakonników. Pracując później w Tarnowie podjął decyzję wstąpienia właśnie do Zakonu Braci Mniejszych Reformatów. Od 1879 roku Alojzy Kosiba pełnił posługę w klasztorze w Wieliczce. Głównym zajęciem br. Alojzego było kwestowanie. Poza tym zgodnie ze swoim zawodem, robił lub naprawiał buty, sandały i paski dla zakonników czy księży oraz zajmował się ubogimi przy furcie, których nazywał „swoimi”. Zmarł 4 stycznia 1939 w Wieliczce. Przekonanie o jego świątobliwym życiu oraz liczne łaski zdziałane za jego pośrednictwem, skłoniły franciszkanów do poczynienia starań w celu wyniesienia go na ołtarze. W dniu 7 VII 2017 r. został podpisany przez papieża Franciszka dekret o heroiczności cnót Alojzego Kosiby. Odtąd przysługuje mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.
Franciszek Rybka pseudonim „Kula” ur. się w 1918 w Libuszy, zmarł 13 VI 1986 r. na Majorce. Był oficerem Wojska Polskiego II RP, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, kapitanem piechoty służby stałej, należał do elitarnej jednostki dywersyjnej Cichociemnych. We wrześniu 1939 roku służył w Ośrodku Zapasowym 5 Dywizji Piechoty. Uczestniczył w obronie Lwowa. Był internowany na Węgrzech. W styczniu 1940 roku dotarł do Francji, gdzie został przydzielony do Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. W kampanii norweskiej dowodził 2 plutonem 3 kompanii 3 batalionu tej brygady. Za osobiste męstwo w czasie bitwy o Narwik został odznaczony Krzyżem Walecznych. Uczestniczył również w kampanii francuskiej. W czerwcu 1940 roku przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w 3 kompanii 1 batalionu 1 Brygady Strzelców. Zgłosił się do służby w kraju. W 1941 roku przeszedł szkolenie konspiracyjne w zakresie dywersji i został zaprzysiężony 19 stycznia 1942 roku na rotę Armii Krajowej. W nocy z 1 na 2 września 1942 roku został zrzucony do kraju w ramach akcji Chickenpox. W kwietniu 1944 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy Zgrupowania Stołpeckiego, które przedarło się do Puszczy Kampinoskiej. 1 sierpnia został wysłany do Warszawy, gdzie na Ochocie zaskoczyło go powstanie. 12 sierpnia wyszedł z ludnością cywilną do obozu w Pruszkowie, skąd zbiegł do Milanówka. W grudniu został przerzucony do Oddziału Partyzanckiego „Doliny”, z którym walczył na Kielecczyźnie i w Opoczyńskiem do rozwiązania AK. W połowie 1945 roku przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie osiadł w Londynie. Pracował jako zegarmistrz. Był założycielem Koła Cichociemnych-Spadochroniarzy AK.
Kapitan Stanisław Mazurek - żołnierz Wojska Polskiego, ur.8.02.1910 r w Libuszy. W 1939 roku pełnił służbę w Ośrodku Zapasowym 24. Pułku Artylerii Lekkiej. Został osadzony w obozie w Starobielsku i rozstrzelany w kwietniu 1940 roku. W 2007 pośmiertnie awansowany do stopnia kapitana.