Gród Starościński wcześniej był siedzibą wójtostwa. Okazał się niewystarczający, więc zdecydowano się go rozbudować. Ostatnim wójtem dziedzicznym wójtostwa bieckiego była Agnieszka Beata z Tenczyna. Między 1532 a 1537 wójtostwo bieckie zostało wykupione przez króla i włączone do starostwa bieckiego. Odtąd kompetencje przysługujące wójtowi dziedzicznemu, stawianie jednego kandydata na rajcę oraz mianowanie wójta sądowego i ławników przeszły na króla. Wówczas kompetencje króla przejął starosta, który ponadto dysponował majątkiem. Przeniesiono siedzibę starosty do zamku, znajdującego się na wschód od miasta, tam, gdzie obecnie jest klasztor franciszkański.

W pierwszej połowie XVII wieku do Biecza sprowadzono Zakon Braci Mniejszych - Franciszkanów. Byli oni początkowo osadzeni w drewnianym kościele św. Jakuba, jednak ze względu na podmokły i narażony na wylewy rzeki Ropy teren, prosili o nowe lokum. Otrzymali zamek, a starostwo postanowiono przenieść z powrotem do dawnego budynku wójtowskiego w obrębie miasta. Odtąd budynek, nazywany już grodem starościńskim został siedzibą starostwa bieckiego. Natomiast w 1642 zakonnicy przenieśli się do nowego klasztoru, przebudowanego z zamku. Szybko przystąpiono do przebudowy obydwu budynków. W latach 1667-74 w grodzie rezydował wybitny poeta barokowy Wacław Potocki.

Wraz z I rozbiorem Polskim zlikwidowano sądownictwo grodzkie. Gród starościński nie spełniał już swoich funkcji i podobnie jak całe miasto został oddany w ręce rodu Siemieńskich. Później budynek nie spełniał już swoich funkcji, z racji likwidacji sądownictwa państwowego. W tym czasie, w okresie upadku miasta, po prostu niepotrzebne było wykorzystywanie tego budynku. W XX wieku znajdował się w prywatnych rękach, po wojnie zaś został przekazany władzom szkolnym.