Tradycje tkackie w Andrychowie sięgają końca XVI w., a regularne wzmianki pojawiają się w źródłach od 1673 r. W XVIII w. właściciele dóbr - Szwarcenbergowie-Czerni, dostrzegając w andrychowskich tkaczach potencjał ekonomiczny przeprowadzili szereg działań pozwalających na stworzenie na tym terenie ośrodka płócienniczego: sprowadzili fachowców ze Śląska, Saksonii i Belgii, wprowadzili zakupieństwo jako formę użytkowania ziemi, ograniczając tym samym zbiegostwo chłopów, uzyskali też przywilej na organizowanie jarmarków. Przyczyniło się to do zmiany organizacji produkcji – chłopi zamiast uprawiać len, kupowali na jarmarkach gotowy surowiec i skupiali się na tkaniu płócien. Pod koniec XVIII w. na terenie Andrychowszczyzny działało ok. 600 warsztatów, w których produkowano rocznie 20 tys. sztuk płótna po 60 łokci (59,6 cm). Płótna te były następnie sprzedawane w wielu ośrodkach w: Krakowie, Warszawie, Lwowie, Jarosławiu, Lublinie, a poza granicami Rzeczpospolitej w Moskwie, Istambule, Smyrnie, Amsterdamie, Hamburgu, Lubece, Marsylii, czy Barcelonie. Sprzedażą płócien zajmowali się kupcy zwani drelicharzami, którzy choć niepiśmienni, opracowali własny system księgowości.