Baltazar Fontana był najwybitniejszym mistrzem późnobarokowej rzeźby w stiuku w ówczesnej Europie Środkowej. Urodził się w 1661 w północnych Włoszech, w Chiasso koło Como. Mimo iż pracował w Bawarii, na Morawach i w Polsce zawsze wracał do rodzinnej miejscowości i tam też zmarł w 1733 roku. Ogromny wpływ wywarła nań sztuka Berniniego, do którego twórczych rozwiązań najchętniej powracał. Najważniejszą pracą, którą Fontana wykonał w Polsce jest dekoracja uniwersyteckiego kościoła św. Anny w Krakowie. Pracował również w kościele farnym w Wieliczce oraz dla klarysek w Starym Sączu i w Krakowie, a u krakowskich dominikanów, w kaplicy św. Jacka, wzniósł nowy nagrobek. Ozdobił też pałace i kamienice: Krzysztofory, dom Pod Gruszką i kamienicę Hipolitów. Baltazar Fontana uważał malarstwo i rzeźbę za równorzędne dziedziny sztuki, w jego pracach stapiały się w nierozerwalną jedność. Formy rzeźbiarskie stopniowo, płynnie przechodziły od płaszczyzny poprzez coraz bardziej wypukłe i trójwymiarowe kształty do niemal pełnej rzeźby. W kompozycje włączał też naturalne światło, które sprawiało, że całość wydawała się niezwykle malarska. Jego twórczość wywarła ogromny wpływ na późniejszą sztukę polską, zwłaszcza w XVIII wieku i dla wielu artystów stała się wzorem do naśladowania.