W XVIII w. zmodernizowano kamienicę pokrywając ściany i stropy rokokowymi malowidłami z motywem wieńców z kwiatów i liści w pastelowych kolorach. Z dekoracją ścian korespondują delikatne, kolorowe intarsje rokokowych mebli w stylu Chippendale. Tworzą one garnitur czyli komplet, a sam styl był niezwykle popularny w Anglii w XVIII wieku. Najważniejsze jest oczywiście łóżko a na nim wysoko układana pościel. Obok, na ścianie wisi szkandela do ogrzewania pościeli (1690 r.), a pod łóżkiem stoi fajansowy nocnik zdobiony motywami secesyjnymi, pochodzący z niemieckiej manufaktury Villeroy & Boch. Obok stolik i krzesła, których może być dużo, bowiem niejednokrotnie w sypialniach przyjmowano gości. Na ścianie wisi piękny rokokowy zegar francuski typu pendule en cartel (szafkowo – konsolowy) wykonany około połowy XVIII wieku w stylu Ludwika XV przez Simona Francois Festeau. W XVIII w. meblem bardzo popularnym stała się komoda. W jej szufladach przechowywano przeważnie ubrania, na wierzchu zaś stawiano różne drobne sprzęty i drobiazgi służące ozdobie. Podobne drobiazgi znalazły się też na szafce kątowej. W sypialni mamy również lustro, w owych czasach już dość powszechne. To, które wisi tutaj zostało wykonane w XVIII wieku we Włoszech ze szkła weneckiego. W kącie postawiono angielski zegar szafowo podłogowy wykonany przez Henry’ego Thorntona, z modną w XVIII w. dekoracją o motywach chińskich, imitujących lakę. Sto lat później moda na Daleki Wschód powróciła znowu, czego przykładem jest sepet z przełomu XIX i XX w. Prostota jest natomiast cechą stołowego zegara wykonanego przez Gotfryda Krosza, zegarmistrza królewskiego, który pracował w Krakowie i zasłużył się dla cechu zegarmistrzów. Zegar wykonany z kilku gatunków drewna: dębu, lipy i buku pochodzi z lat 90-tych XVIII wieku i wyposażony jest w datownik. Sypialnia, choć wzorowana na wnętrzu pałacowym, znajduje się w domu mieszczańskim. Toteż naczynia, których się tu używa zrobione są przeważnie z powszechnie używanej cyny, zwanej srebrem ubogich. Wśród nich interesujące przykłady naczyń, z których większość pochodzi z Niemiec, zwłaszcza z Saksonii, która była znaczącym centrum konwisarstwa europejskiego. Jest tu mlecznik, cukiernica, lichtarze, ale też czekoladnica – naczynie służące do podgrzewania i serwowania tej przywiezionej zza oceanu nowinki.