Jest to wnętrze w stanie prawie niezmienionym od dwóch stuleci. Komora powstała w latach 60. XVIII w. wskutek eksploatacji złoża z poprzecznika Mysiur. Nazwę przyjęła od górnika Krzysztofa Mysiura, wymiary: 7 m x 6 m x 2 m (wysokość).

Przeznaczona była dla koni pracujących przy kieracie ważyńskim używanych w kopalni do 1963 r.

Zwróć uwagę na strop wyrobiska podparty czterema kasztami z drewna ciosanego - łączonego na tzw. jaskółczy ogon. Przy zachodnim ociosie znajduje się żłób, zaś ponad stajnią komora, w której składowano nawóz.

Konie pracowały w żupie bocheńskiej już od pierwszych wieków jej funkcjonowania. Początkowo wykonywały pracę wyłącznie na powierzchni. Wykorzystywane były do prac pomocniczych związanych z produkcją górniczą i warzelniczą np. do transportu drewna (warzenie soli z wód kopalnianych wymagało sporej ilości drewna!)

Wraz z rozwojem techniki i pojawieniem się kieratów do transportu pionowego konie zostały zatrudnione również do pracy w nich.

Konie pracujące pod ziemią otaczano szczególną troską. Urządzano im wygodne i suche stajnie. Pomiędzy coraz liczniejszymi poziomami budowano specjalne, bezpieczne trakty komunikacyjne, zwane „Końskimi drogami”. Określano i dbano o właściwe normy żywieniowe, ustanawiając między innymi dla „koni dolnych” dwukrotnie większą ilość obroku niż dla zaprzęgów powierzchniowych. Już w XVIII w. miały zapewnioną stałą opiekę ze strony lekarza, wówczas zwanego „konowałem” i kilku kowali.

Konie cieszyły się tutaj na ogół dobrym zdrowiem. Ciekawostką jest, że to właśnie bardzo dobre wyniki specjalistycznych badań stanu ich dróg oddechowych, prowadzonych na początku lat 50. XX w. dały impuls do dalszych analiz i rozpoczęcia klimatoterapii w solnych wyrobiskach.