Wiejska fabryka oleju. Około półtora kilograma płynnego tłuszczu uzyskiwano z dziesięciu kilogramów ziaren lnu. Pracowało tu czterech olejarzy: każdy z nich wprawiał w ruch jeden z czterech potężnych tłuczków (po prawej stronie), które miażdżyły ziarno tak długo, aż zmieniło się w wilgotną mąkę. Mieszano ją z niewielką ilością ciepłej wody i prażono w kotle. Gdy woda odparowała olejarze zawijali gorącą jeszcze masę w płaty utkane z wełny i włosia. Działali szybko, im cieplejszy miąższ tym więcej oleju można z niego wycisnąć. Gotową paczkę wkładali do prasy, dociskanej przez wbijane z boku kliny (do tego służyły wielkie tarany zamocowane po dwóch stronach). Olej wyciekał kanalikami wyżłobionymi w drewnie do podstawionego naczynia. Wyjęte z prasy pozostałości zwykle jeszcze raz poddawano całemu procesowi obróbki. Nic się nie marnowało: resztki zalewano ciepłą wodą i dodawano do pożywienia dla kur, krów i świń (także w celach leczniczych). Olejarnia, którą oglądasz w całości przewieziona została z Ochotnicy Dolnej i na nowo zbudowana w Muzeum przez Stanisława Giblaka i Andrzeja Plewę, mieszkańców tej wsi.