Buty stanowiły jeden z najdroższych elementów ubioru i nierzadko przekazywane były kolejnym pokoleniom. Wkładano je tylko od święta, podczas ważnych uroczystości, a także w zimie. Chroniono je przed zniszczeniem, stosując proste sposoby konserwacji: smarowano czernidłem i tłuszczem. Przede wszystkim jednak starano się używać ich jak najrzadziej. Nawet zamożniejsi nieśli buty w drodze do kościoła i zakładali je dopiero przed wejściem. Najbardziej popularne były buty skórzane z cholewką prostą lub marszczoną, noszone zarówno przez kobiety jak i mężczyzn. Pod wpływem mody miejskiej rozpowszechniły się różnego rodzaju trzewiki niskie i wysokie, sznurowane lub zapinane na guziczki. Buty były robione przez szewców na miarę, bądź jako gotowe wyroby przeznaczone do sprzedaży na jarmarkach. Te ostatnie zwykle były tańsze i gorszej jakości. Na co dzień, na kamienistych lub błotnistych drogach (w których nierzadko grzęzły wozy zaprzężone w konie), na leśnych ścieżkach, na miedzach, nawet na górskich, pasterskich szlakach na co dzień wystarczyć musiały bose stopy.