Forma, materiał, kolor – w nakryciu głowy wszystko świadczyło przede wszystkim o przynależności: etnicznej, regionalnej, społecznej. Dla kobiet były chusty i czepce – zwykłe, bawełniane, ale też aksamitne, haftowane złotą nitką, bogato zdobione. Noszone nie tylko dla ochrony przed słońcem lub chłodem. Przede wszystkim dlatego, że kobiecie nie wypadało (a nawet nie wolno było) chodzić z odkrytą głową. Nieposłuszeństwo wobec zakazu skutkować miało (natychmiast, za sprawą sił piekielnych) urwaniem głowy lub (po śmierci) koniecznością odpokutowania. Czepiec nakładano na głowę pannie młodej w najważniejszym momencie wesela. Najpierw trzeba było rytualnie zdjąć jej z głowy wianek – symbol panieństwa. Nierzadko przybierał formę imponującej korony, wyróżniającej w tłumie weselników najważniejszą postać obrzędu.