W snach widziała niebo, Matkę Boska i świętych. Swoim widzeniom, które uważała za zapowiedź przyszłości i przestrogę, poświęciła kilka obrazów. Najsłynniejszy z nich to Niebo – kompozycja wykonana techniką akwareli i kolażu na papierze pakunkowym. Wychowana przez dziadków, naznaczona chorobą i wczesną śmiercią matki, osamotniona, z uporem walczyła o to, by żyć i tworzyć po swojemu. Malowała, haftowała, tworzyła rzeźby z gliny i figurki zwierząt ze skóry i drutu, układała wiersze i pieśni religijne. Jednak sąsiedzi zapamiętali przede wszystkim jej niegospodarność. Pieniądze ze sprzedaży obrazów przeznaczała na zakup ziemi, której nie była w stanie uprawiać, zaniedbała pola i zwierzęta, zmarnowała kolejne domy. Gdy wszyscy spali, ona pasła swoje zwierzęta, być może właśnie w nocy czuła się bezpieczna, wolna i szczęśliwa. Nie opuszczało jej poczucie własnej wartości i talentu. Unikała kontaktów z ludźmi, koncentrowała się na swoich pragnieniach i lękach. Jej obrazy w rodzinnych stronach są prawie nieznane. Obdarowani nimi sąsiedzi wyrzucali je do śmieci. Choć tworzyła prawie osiemdziesiąt lat, zachowało się niewiele jej dzieł.