W latach dwudziestych gramofon stał się urządzeniem bardzo popularnym. Był to gramofon skrzynkowy, często przypominał zgrabny, salonowy mebelek. Tubę zastąpiła w nim komora rezonansowa schowana w obudowie. Odtwarzał płyty szelakowe o średnicy 10 cali (muzyka popularna) i 12 cali (muzyka poważna) z prędkością 78 obr./na minutę. Na jednej stronie większej płyty można było zapisać do 5 min. nagrania, dlatego utwory dłuższe nagrywano na kilku dyskach i sprzedawano łącznie w formie albumów. W tej sali widzimy modele gramofonów mniej i bardziej znanych wytwórców sprzętu fonograficznego z lat trzydziestych:
Gramofon skrzynkowy ODEONETTE - powstał w wytwórni berlińskiej ODEON, która została założona w roku 1903 przez Maxa Straussa i Heinricha Zuntza.
Gramofon szafkowy KLINGSOR - firma o nazwie „Klingsor" powstała ok. 1905 roku z inicjatywy Heinricha Klenka, producenta instrumentów muzycznych. Znana była z pięknych, dużych i ekskluzywnych urządzeń będących połączeniem instrumentu strunowego z gramofonem. Nazwa wytwórni została zaczerpnięta z opery Wagnera „Parsifal”.
Gramofon szafkowy PARLOPHONE - jeden z produktów wytwórni gramofonów PRAROPHON założonej w Niemczech w 1896 r. przez Carl Lindström Company. Znakiem firmowym wytwórni jest litera ₤ - niemieckie L, pochodzące od nazwiska Lindström. Nazwa nawiązuje do pomysłu zapisu dźwięku na okrągłych płytach powielanych z wzorca, którego autorem był francuski poeta i wynalazca Charles Crox. W latach dwudziestych XX w. Parlophone była już kojarzona jako wytwórnia płytowa zyskująca uznanie za sprawą wydawanej muzyki jazzowej. Od 1931 roku wchodziła w skład słynnej EMI.
Okres międzywojnia to czas rozwoju radiofonii. Pod koniec XIX wieku, czyli u swych początków (G.Marconi otrzymał patent w roku 1896), radio przypominało telegraf, tyle że bez sieci połączeń kablowych, ponieważ nośnikiem informacji dźwiękowej w tym przypadku są fale radiowe. Po okresie eksperymentalnym, w 1920 roku w Pittsburghu (USA), uruchomiono pierwszą stałą, publiczną rozgłośnię radiową.
Warto zwrócić uwagę na stojące w swoim sąsiedztwie przykładowe modele odbiorników radiowych:
Kryształkowy z połowy lat 20. XX wieku. Odbiorniki kryształkowe należą do najwcześniejszych i najprostszych. Ich dużym atutem było to, że nie potrzebowały źródła zasilania, minusem zaś to, że dobrze odbierały tylko bliskie stacje radiowe i wymagały użycia słuchawek. Nazwa urządzenia pochodzi od zastosowanego w nim głównego elementu - detektora kryształkowego, czyli wczesnej odmiany diody.
Lampowy model AEG Super 58 GW - niemiecki radioodbiornik z końca lat trzydziestych XX wieku. W odpowiedzi na rosnące wymagania co do jakości dźwięku lata dwudzieste i trzydzieste XX wieku przyniosły szereg rozwiązań poprawiających jakość nagrań. Zmiany dotyczyły kształtu obudowy, kształtu ramienia, materiału z którego wykonywano igłę. Od 1925 roku zaczęto stosować elektryczną metodę nagrywania płyt, co poszerzyło pasmo przenoszenia do 5000Hz i zwiększyło głośność. Gramofony elektryczne szybko zaczęły wypierać akustyczne. Przykłady wczesnych gramofonów elektrycznych można także zobaczyć w tej sali.