Współcześni artyści japońscy przyswoili sobie zachodnie techniki i style, od dawna swobodnie nimi operując, co sprawia, że mamy do czynienia z fenomenem sztuki uniwersalnej, świadomie odwołującej się do różnych tradycji estetycznych, posługującej się równolegle różnymi kodami kulturowymi, sztuki, w której stopniowo zacierają się odrębności narodowe. Na tym tle bardzo ciekawie rysuje się twórczość Kojiego Kamojiego. Minimalistyczna i w dużym stopniu abstrakcyjna twórczość Kojiego Kamojiego ma swoje wyraźne korzenie w japońskiej tradycji. Artystę łączą bliskie relacje z naturą, w jego pracach często pojawia się związana z tym symbolika: nieba, wody, kamieni – ważnych elementów w tradycji szintoizmu, które Kamoji włącza do własnej mitologii twórczej. Z kolei skrajna prostota form, surowość użytych przez Artystę materiałów i oszczędność środków wyrazu wywodzą się z ducha buddyzmu. Także swoisty egzystencjalizm Kamojiego, częste w jego pracach odniesienia do ludzkiego losu, jest zabarwiony filozofią buddyjską. Kamoji działa na pograniczu kultur o czym decydują japońskie korzenie jego sztuki, głęboka znajomość sztuki współczesnej i samoświadomość artystyczna.