Maria Ritter urodziła się w 1899 r. Nowym Sączu, była córką Feliksa Rittera i Anny Wiśniewskiej. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie malarstwo, rzeźbę, techniki ścienne, grafikę. Był to okres najbardziej ożywionej działalności polskiej awangardy artystycznej. Podczas pobytu we Francji artystka studiowała w Paryżu. W czasie II wojny światowej działała w konspiracji, przechowywała i rozprowadzała podziemną prasę. Mieszkała w Nowym Sączu, angażowała się w pracę społeczną, m.in. organizując Oddział Związku Polskich Artystów Plastyków, była Radną Miejskiej Rady Narodowej w Nowym Sączu. Podczas trwającej prawie 50 lat działalności artystycznej wykonała kilka tysięcy prac, tworząc w różnych technikach malarskich: olej, akwarela, gwasz, kolaż, malarstwo ścienne. Uprawiała także rysunek, grafikę i rzeźbę. Tematami jej prac były portrety, martwe natury, pejzaże, sceny religijne, rodzajowe, kompozycje abstrakcyjne. Wczesną twórczość artystki cechuje akademicki realizm, brylowatość form oraz świetlistość kolorów, w latach 30. XX w. uległa wpływom koloryzmu. Ostatnia faza jej twórczości to synteza formy i koloru, linearyzm i płaszczyznowość o ograniczonej gamie kolorów. Artystka prezentowała swoje prace na wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Otrzymała wiele nagród, wyróżnień i odznaczeń. Była jedną z najwybitniejszych artystek-malarek na Sądecczyźnie. Zmarła w Nowym Sączu w 1976 r. i została pochowana w rodzinnym grobowcu na miejskim cmentarzu komunalnym. Galeria obrazów i pracownia Marii Ritter mieści się w domu rodzinnym malarki, w zabytkowej kamienicy z końca XVIII w. usytuowanej w rogu Rynku i ul. Jagiellońskiej. Na pierwszym piętrze znajduje się pracownia artystyczna Marii. Ze wspomnień sądeckich artystów, którzy odwiedzali Ritterównę, wynika że w pracowni znajdowały się obrazy, ramy, zagruntowane płótna, kartony, teczki, szablony i projekty, masa różnorodnych pędzli, farb i akcesoriów niezbędnych do twórczej pracy. Starając się zachować klimat tego miejsca, funkcję pracowni zaznaczono w sposób symboliczny pozostawiając w rogu pokoju wielki stół, na którym umieszczono przybory i materiały, których używała Artystka. Znajduje się na nim rzeźba „Głowa niebieska”, którą Ritterówna tam ustawiła. Nieopodal stołu stoi sztaluga z niedokończonym portretem kuzyna oraz zawieszony na niej chałat i beret, które stanowiły strój do pracy. Na ścianach umieszczone są obrazy w układzie chronologicznym, pozwalającym prześledzić rożne fazy twórczości artystki.