Chałupa pochodzi z drugiej połowy XIX w. Postawiona została przez dziedzica dla bezrolnego stróża dworskiego. Jej wygląd i wyposażenie jest typowe dla najuboższych mieszkańców wsi pogórzańskiej z końca XIX i początku XX w. Chałupa jest zrębowa, bielona, posiada czterospadowy dach kryty słomą. Od szczytu dobudowana została otwarta szopa z tylną ścianą wyplataną z chrustu. Wnętrze składa się z izby mieszkalnej i małej sionki z pomieszczeniem dla krowy. Ciekawostką jest komin zbudowany z drewnianych żerdek wyplatanych powrósłami ze słomy, grubo lepionymi gliną od wewnątrz i zewnątrz, nazywany „kominem z błota”. Był bardzo trwały, gdyż w trakcie używania wypalał się „na cegłę". Chałupa została urządzona jako mieszkanie samotnej kobiety, która zajmowała się zielarstwem i lecznictwem. Na strychu i w izbie zawieszone są pęki suszących się roślin używanych w medycynie ludowej: dziurawiec na dolegliwości żołądkowe, wrotycz dla krów po ocieleniu i na robaki, kwiat lipy na kaszel. Ponadto w buteleczkach przechowywany jest olej lniany na oparzenia, białe lilie w spirytusie na rany i dolegliwości sercowe, dziegieć do leczenia kopyt i ran zwierząt inwentarskich, pakuły lniane „do spalania róży”, czyli choroby skóry.