Dwór pochodzi z początku XVII w. Zbudowany na rzucie prostokąta, jest budynkiem parterowym o ścianach z drewna modrzewiowego z zewnątrz tynkowanych i bielonych. Dach jest łamany kryty gontem. Od strony północnej znajduje się czterokolumnowy ganek. Forma architektoniczna budynku nawiązuje do jego stanu z 2. poł. XIX w. W dwóch pomieszczeniach znajdują się unikalne polichromie o tematyce sakralnej. Pochodzą z czasu, gdy dwór użytkowany był przez zakon kanoników regularnych z Trzciany. Dwór został im udostępniony po zniszczeniu domu klasztornego i kościoła w czasie wojen w XVII stuleciu. Kanonicy mieszkali tu prawie przez pół wieku, wtedy powstały malowidła nawiązujące do tradycji zakonu. Polichromie w sali głównej to przedstawienia świętych adorujących krzyż. Malowidła w drugiej sali, która pełniła funkcję kaplicy, mają charakter alegoryczny, są wzorowane na ilustracjach do zbioru poezji religijnych „Pia desideria” Hermana Hugo z XVII w. W 1703 r. dwór powrócił w ręce świeckie rodziny Baranowskich, a jego ostatnimi właścicielami byli Wesołowscy. W 1945 r. po reformie rolnej przeszedł na własność państwa, umieszczono w nim szkołę, potem inne instytucje, a w 1969 r. przekazano nowosądeckiemu Muzeum. Wyposażenie dworu nawiązuje do jego historii. Sale z polichromią zachowały charakter XVII-wiecznego wnętrza zakonnego, pozostałe pomieszczenia urządzono jako wiejskie mieszkanie szlacheckie z przełomu XIX i XX w. Po prawej stronie znajduje się gabinet pana domu i pokój pani, po lewej kuchnia dworska i jadalnia. Na ścianach w sieni widnieją herby właścicieli dworu: Korczak – rodziny Wesołowskich i Rawicz – rodziny Baranowskich. Gabinet pana był miejscem pracy i spotkań towarzyskich. Wyposażony jest w ozdobne meble m. in. szafę biblioteczną, rzeźbione biurko, stolik do gry w karty i szachy. W pokoju znajdują się liczne akcesoria myśliwskie. Z gabinetem sąsiaduje pokój pani, gdzie zrekonstruowano piec z ozdobnych kafli, obok którego ustawiono komplet mebli wypoczynkowych, lustro z konsolą, zaszkloną serwantkę z serwisem do herbaty. Wystrój uzupełnia sześciogłosowa fisharmonia. Po przeciwnej stronie sieni znajduje się kuchnia z przejściem do jadalni, w której w rogu znajduje się duży kuchenny piec kaflowy. Znajdują się tu ponadto: obszerny kredens, szafka z umywalką kuchenną, stół oraz różnego rodzaju sprzęty do przygotowywania i podawania jedzenia. Sąsiednie pomieszczenie to niewielka jadalnia z rozkładanym stołem, kredensem i szafkami na ozdobne naczynia.