Jest to chałupa biedniacka z pierwszej połowy XIX wieku, która należała do wyrobnika rolnego. Budynek jest drewniany ze ścianami bielonymi wapnem i wejściem od szczytu. Dach jest czterospadowy, kryty słomą. Nad drzwiami krzyżyki z palm wielkanocnych, które miały chronić dom przed piorunem i ogniem oraz zapewnić szczęście. W chałupie są trzy ciasne pomieszczenia: sień, kuchnia i izdebka. We wszystkich pomieszczeniach zamiast podłóg jest gliniane klepisko. Urządzenie wnętrza jest typowe dla biedoty wiejskiej z początku dwudziestego wieku. W kuchni stoi prymitywny piec dymny z nalepą, na której rozpalano ogień, połączony z piecem ogrzewającym izdebkę. Dym uchodził na strych otworem w powale, tak zwaną woźnicą. Pod powałą biegną dwie równoległe belki służące do suszenia drewna opałowego. Kuchnia była używana również na pomieszczenie dla krów, co było typowe dla Sądecczyzny. W izdebce ustawione są dwa łóżka, ława do spania dla dziecka i skrzynia na odzież. Codzienne ubrania wiszą na żerdce pod powałą. Na ścianie nad stołem wisi rząd oleodruków o treści religijnej. Ornamenty malowane na ścianach izdebki, powtarzające motyw haftów z ubiorów lachowskich, występowały lokalnie w Podegrodziu na początku XX w.