W tej izbie toczyła się większość domowego życia, a mieszkać tu mogło i kilkanaście osób. Szerokie belki, przepiłowane wzdłuż na pół, czy podrzeźbiana belka biegnąca przez środek sufitu, świadczyły o zamożności gospodarza. Wewnątrz znajdował się piec bez komina, z którego dym barwił na czarno górną część izby. Ciemne, odymione wnętrze izby rozświetlały kolorowe obrazy wykonane na szkle umieszczone pod sufitem. W zwyczaju było, że wędrowni malarze tzw. obraźnicy modlili się u każdego gospodarza o dobrą sprzedaż. Uważano, że im więcej świętych obrazów znajduje się w domu, tym skuteczniejsza ochrona domostwa. W izbie eksponowane są sprzęty codziennego użytku: kołowrotek do wyrobu nici i włóczki, balia, tara i kijanka do prania, maglownica i żelazko na węgle i z duszą, stępy do rozdrabniania soli i wyrobu kaszy, praski do odciskania wody z sera. Wszystkie prace wykonywane były ręcznie, nie było ani prądu ani sprzętu mechanicznego. Uwagę zwraca też wiekowy, pięknie rzeźbiony kredens, malowane skrzynie na odzież, półki z miejscową ceramiką. Górale sami robili przedmioty codziennego użytku, a później rzeźbili na nich rozmaite wzory: figury geometryczne, rozety, motywy roślinne.