Lachy zasiedlały obszar bardziej sprzyjający rolnictwu o żyźniejszych glebach i łagodniejszym klimacie niż na terenach górskich. Dlatego już w pierwszej połowie XIX w. rozwinęła się w regionie uprawa warzyw, sadownictwo i ogrodnictwo. Ze zbóż siano pszenicę, żyto i jęczmień. Przy tak korzystnych warunkach przyrodniczych i lepszych plonach rolnictwo nadal prowadzone było w sposób bardzo tradycyjny, za pomocą ręcznych, archaicznych narzędzi często niezmienionych od okresu feudalnego. W tej części muzeum, poświęconej uprawie ziemi, znajdują się sprzęty służące do orki. Do prac polowych wymagających siły pociągowej używano koni, u konserwatywnych gospodarzy wołów, a u najuboższych krowy, stąd na wystawie eksponaty związane z tym zakresem prac. Do spulchniania ziemi w ogrodach warzywnych i sadach służyły motyczki oraz drewniane łopaty. Do wstępnego czyszczenia ziarna po młocce służyła duża, dłubana w drewnie szufla. Nietypowym sprzętem, znajdującym się w muzeum, związanym z pielęgnacją plonów są drewniane kleszcze do wyrywania ostów. Na ekspozycji zaprezentowane zostały również tradycyjne, drewniane pochewki na kamienną osełkę tzw. kuski. Kuska założona za pasek ułatwiała żniwiarzowi częste ostrzenie kosy podczas pracy. Przy zbiorach zbóż i siana podczas ładowania na wóz pomocne były samorodne widły trój - lub dwuzębne .