Kaplica św. Jacka powstała w 1304 r. jako część klasztoru dominikańskiego (kapitularz połączony z krużgankiem). Po kasacji dekretem cesarza Józefa II z 1782 r. kaplica zmieniała właścicieli i popadała w ruinę. Zniszczenia dopełnił pożar w 1863 r. Staraniem ówczesnego księdza kaplica została wykupiona z rąk żydowskich i odremontowana. Podczas restauracji w 1894 r. kaplicę nakryto dachem siodłowym, zamkniętym szczytami z wnękami. Kaplica została poświęcona w roku 1894, a od 1898 znajduje się w rękach salezjanów. Kaplica zachowała pierwotny styl gotycki: wykonana jest z cegły, na planie prostokąta, o 2-przęsłowym korpusie z 2-spadowym dachem z wieżyczką na sygnaturkę przykrytą hełmem. Wejście zdobi kamienny portal. Od zewnątrz w miejscu murów łączących kaplicę z klasztorem, opięta jest ceglanymi szkarpami (pocz. XX w.). Okna ozdobione witrażami, posiadają kształt wydłużonego prostokąta, zwieńczonego łukiem odcinkowym. Nad wejściem znajduje się neorenesansowy drewniany chór muzyczny z pianinem, usytuowany na kamiennych wspornikach, do którego prowadzą kamienne schody z metalową balustradą. Na ścianie płd. znajduje się marmurowe, wczesnobarokowe epitafium Mikołaja Mstowskiego (1656 r.), a pod posadzką znajduje się krypta książąt oświęcimskich.