Kościół i klasztor dominikanów powstał w I poł. XIV w. Stanowi przykład gotyckiej architektury małopolskiej. Odnowiony po pożarze w 1519 r., na pocz. XVII w. funkcjonował jako zbór ariański. Podczas najazdu Szwedów zniszczeniu uległo sklepienie kościoła. Po kasacie józefińskiej w 1782 r. kościół przechodzi w prywatne ręce i popada w ruinę, w 1895 r. zostaje odnowiony. Prace restauracyjne prowadzi architekt Stanisław Odrzywolski, a w latach 1901-1906, włoski architekt M. Ceradini. Kościół odbudowany w roku 1945, w latach 1975-1985 był stopniowo rozbudowywany. 24 września 1997 r. został ponownie konsekrowany i mianowany na Sanktuarium Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. Początkowo był to kościół z cegły z wydłużonym, prostokątnym prezbiterium o sześciopolowym sklepieniu krzyżowo - żebrowym i szerszą nawą. Podczas restauracji prowadzonej przez Ceradiniego kościół zatracił pierwotny charakter: prezbiterium zamieniono na nawę. Nowe sklepienie zachowało przerobione służki. Od płd. i płn. w przęsłach znajdują się dwa ostrołukowe okna z kamiennymi maswerkami. Nawa oddzielona jest od prezbiterium ostrołukową tęczą. W latach 1975-1985 wydłużono korpus kościoła w stronę zachodnią oraz dokonano adaptacji murów "oktogonu". Do nawy został dobudowany człon o zbliżonej kubaturze i formie dachu, stylistycznie nawiązujący do gotyku.