Stanowi przykład jednobudynkowej biedniackiej zagrody z połowy XIX wieku. Zrębowy budynek wykonany jest z okrąglaków świerkowych o dużych przekrojach, z wypuszczonymi na węgłach nierównej długości ostatkami, pobielony wapnem. Dach ma charakterystyczną dla starszych obiektów nisko opadającą, schodkowatą słomianą strzechę. Wewnątrz znajdują się trzy pomieszczenia w układzie amfiladowym: sień, kuchnia (piekarnia), izba. W sieni znajduje się wejście do piwniczki i składziku na narzędzia oraz chlewika dobudowanego od szczytu chałupy. We wszystkich pomieszczeniach jest klepisko. W kurnej (dymnej) piekarni, ściany i powała są czarne od dymu. W tym pomieszczeniu wydzielono w kącie stanowisko dla krowy, co było charakterystyczne dla tego regionu. Dym z otworów paleniska i pieca chlebowego rozprzestrzeniał się po kuchni, uchodząc na strych przez otwór wycięty w powale, a stamtąd drewnianym kanałem dymowym ponad dach. Wyposażenie izby jest również bardzo skromne. Tworzą je niezbędne meble, urządzenia i narzędzia tkackie. Chałupa tak wyglądała aż do lat 70. XX w. Zamieszkiwana była przez Stanisława Cięciwę, który utrzymywał się z tkania płótna lnianego, potem też z wyrobu chodników.