Jest najmłodszym obiektem w skansenie (1924 r.), należała niegdyś do miejscowego stolarza. Stanowi przykład zmian zachodzących w latach trzydziestych XX wieku widocznych w wyglądzie zewnętrznym, przy zachowaniu układu wnętrz typowego dla starszych domów. Chałupa zbudowana jest z ociosanych belek, na węgłach przyciętych do linii ścian, szczeliny między belkami uszczelniane są sianem. Dach półszczytowy pokryty jest gontem. Taki wygląd obiektu wpływa na urozmaicenie istniejącej już zabudowy skansenu, którą tworzą budynki z okrąglaków z wypuszczonymi w narożach ostatkami i dachami czterospadowymi, pokrytymi słomianymi strzechami. Izba po lewej stronie od sieni to mieszkanie i jednocześnie warsztat pracy rzemieślnika zajmującego się obróbką drewna. Zgromadzono w niej liczne narzędzia używane przez stolarzy, bednarzy, kołodziejów. Najważniejsze urządzenie w tym pomieszczeniu to dębowy warsztat stolarski z 1900 r. W drugim pomieszczeniu eksponowana jest wystawa stała pt. „Zioła w tradycji Pogórza” prezentująca zioła wykorzystywane w tradycyjnej medycynie ludowej oraz akcesoria związane z ich przeróbką i przechowywaniem.