Budynek powstały pod koniec XIX wieku pierwotnie należał do dworu. Pracował w nim kowal, który prowadził działalność na potrzeby dworu i wsi. W skansenie odtworzono wygląd przeciętnej kuźni pogórzańskiej z okresu międzywojennego, która reprezentuje wiejski zakład usługowy opierający się na pracy właściciela obiektu, kowala fachowca. We wnętrzu znajdują się narzędzia i urządzenia, pochodzące w większości z tego okresu i z tej właśnie kuźni, niektóre datowane są na okres wcześniejszy - koniec XIX wieku. Przed ścianą frontową budynku, pod wysuniętym okapem kowal wykonywał różne czynności. Tutaj podkuwał konie używając podstawek pod końskie kopyta. Konie na czas kucia przywiązywano do żelaznego kolucha umocowanego w ścianie. Przed kuźnią kowal ostrzył narzędzia oraz zajmował się klepaniem kos. Kuźnia czynna była do lat 60. XX wieku.