Zbudowana w połowie XIX wieku, przeniesiona została z zamożnej zagrody rodziny Koszyków. W olejarni tłoczono olej lniany, którego używano głównie w okresie Wielkiego Postu i adwentu, jako omasty do pokarmów. Olejarnia była zakładem usługowym opierającym się na pracy właścicieli surowca, nadzorowanych przez olejarza. Klienci przynosili przeznaczone do tłoczenia siemię lniane (najczęstszy surowiec), rzadziej nasiona konopi, maku, pestki śliw. Wewnątrz są dwa pomieszczenia: przedsionek i warsztat. W przedsionku wykonywano niektóre wstępne czynności produkcyjne: ubijano wysuszone ziarno lnu, a następnie już ubite kilkakrotnie przesiewano na gęstych sitach. Warsztat to główne pomieszczenie produkcyjne. Znajdują się tu dwa duże koryta wydrążone w drewnie świerkowym oraz liczne dłubane niecki, w których otrzymaną w wyniku ubijania mąkę wyrabiano z gorącą wodą. Po prawej stronie od drzwi wejściowych usytuowany jest piec. W palenisko wmurowano miedzianą misę, w której zasmażano wyrobioną „masę”. Tłoczenie było ostatnią czynnością w procesie produkcji oleju, odbywało się w prasie śrubowo – klinowej. Olejarnia działała do 1950 roku.
Olejarnia z Gródka Skansen Wsi Pogórzańskiej
Beacon