Strój mieszkańców Górnej Orawy posiada cechy wspólne z podhalańskim, żywieckim, spiskim oraz słowackim i węgierskim. Był zróżnicowany zależnie od wsi, wieku i stanu oraz zamożności. W stroju damskim dominowały lniane, obficie sfałdowane i długie spódnice, które zwano sukniami. Górną część sylwetki okrywały dopasowanie okrycia – kabat i letac. Na ramiona i głowę zarzucano płócienną łoktusę – długi szal zakończony nieraz strząpkami. W 2. poł. XIX w. orawskie kobiety zaczęły masowo zanosić swoje płótna do farbiarni działających na całej Orawie lub nabywać gotowe tłoceliny, czy farbanice, czyli farbowane, wzorzyste suknie. Strój męski zaś pod koniec XIX w. składał się z lnianej koszuli z kołnierzem, zdobionej drobnym haftem. Na nią wkładano kamizelkę z wysokogatunkowego czarnego sukna nazywaną prucnikiem. Zapinano ją z boku dużymi, porcelanowymi lub srebrnymi guzikami, drugi rząd guzików drugi pełnił rolę zdobniczą. Męskie portki z sukna miały dwie przypory (rozcięcia) przykrywane klapami (zaworami, zakładkami) oraz pętlicowe ozdoby – parzenice odwzorowane z mundurów wojska węgierskiego. Każda wieś, a nawet przysiółek wyróżniały się ich kształtem. Do spodni zapinano zazwyczaj szeroki zdobiony pas, rzadziej wąski, kawalerski. Jako okrycie wierzchnie w zimie używano cuchy wykonanej z grubego sukna przypominającą kurtkę, lub bogato zdobioną gunię (noszoną wyłącznie w czasie uroczystości). W największe mrozy wkładano kożuch. W powszechnym użyciu były też serdaki z Liptowa. Na głowie noszono kapelusz, który bogatsi ozdabiali srebrnym łańcuszkiem, w zimie zaś popularnym nakryciem głowy była baranica – czapka ze skór owczych. Powszechnym obuwiem, męskim i damskim, były kierpce zawiązywane rzemieniami – nowłokami. Mężczyźni czasem nosili również wysokie buty – madziarki.