Dworzec Gościnny był centrum uzdrowiskowego życia kulturalnego. Uroczyste otwarcie nastąpiło w 1884 r. Gmach mieścił salę balową na 500 osób, dookoła której biegła galeria dla widzów i muzyków. Obok była sala widowiskowa ze sceną, traktiernia, cukiernia, sala fortepianowa, atelier fotografa Awita Szuberta, salon fryzjerski, czytelnia, dwa sklepy, garderoby, sala bilardowa, pokój do gry w karty, od frontu weranda z podcieniami.

    Teatr Krakowski dawał tu w sezonie przedstawienia trzy razy w tygodniu. Występowali, m.in. Helena Modrzejewska, Aleksander Zelwerowicz, Ludwik Solski, Stefan Jaracz, który tu miał swój debiut w 1904 r. Odbywały się liczne koncerty, odczyty, bale na cele dobroczynne połączone z loteriami fantowymi. W 1893 r. odbyło się spotkanie powołujące Pieniński Oddział Towarzystwa Tatrzańskiego.

    Awit Szubert (1837–1919) był jednym z najznakomitszych zawodowych polskich fotografów XIX w., pionierem fotografii Pienin, Szczawnicy i Tatr, wybitnym portrecistą, pierwszym fotografem wielickiej kopalni, malarzem, pejzażystą. Jego prace były nagrodzone medalami na międzynarodowych wystawach. Za album o Pieninach i Tatrach otrzymał list gratulacyjny z podziękowaniami i brylantową szpilkę od króla Włoch Huberta I.

    Po raz pierwszy przyjechał do Szczawnicy w 1865 r., powodem był zły stan zdrowia. Wtedy to wykonał też pierwsze górskie fotografie Pienin. Przypuszczalnie w 1867 r. nastąpiło otwarcie jego pierwszego szczawnickiego atelier, kolejnego w Dworcu Gościnnym w 1884 r. Zakład fotograficzny Awita Szuberta w Dworcu Gościnnym, obejmował pięć pomieszczeń: pracownię, ciemnię, składzik, poczekalnię i retuszownię. Był także laboratorium naukowym, w którym w l. 1890–1891 Szubert, wraz z żoną Amalią, pracował nad osiągnięciem najwyższej czułości emulsji do płyt suchych. Zajmował się tam udoskonalaniem proszku magnezjowego do fotografii z fleszem, w rezultacie, czego mógł potem fotografować wnętrza kopalni.