Izba w chałupie wiejskiej, bywała kuchnią, jadalnią, sypialnią, salonem, gdzie przyjmowano gości, a zimą wprowadzano drobne zwierzęta.

    Pienińskie drewniane domy miały konstrukcję zrębową, były wzniesione z płazów jodłowych, a szczeliny między płazami wypełniano mchem lub wiórami. Na ogół miały dwa pomieszczenia mieszkalne – izby: czarną i białą, które dzieliła sień, a za nią znajdowała się komora - magazyn. U Rusinów zwykle była tylko jedna izba i sień.

    Wnętrze pomieszczenia komponowane było w układzie diagonalnym, wyznaczały je dwa stałe elementy: piec i święty kąt, środek pozostawiano wolny. Sufit w izbie zwany powałą wspierał się na trzech belkach – tragarzach, pod którymi poprzecznie umieszczony był sosręb – główna belka z wyrzeźbioną datą budowy domu, nazwiskiem budowniczego i motywem rozety.

    We wnętrzu izby, w jednym z narożników przy ścianie wejściowej, znajdował się piec – piekarski i do gotowania, z otwartym paleniskiem, z którego dym rozchodził się po izbie lub był odprowadzany przez okap na strych. Naczynia kuchenne trzymano obok pieca na ławie, mniejsze w otwartej szafce. Po przekątnej, znajdował się święty kąt z przyściennymi ławami, stołem i zydlami, obok stała rozkładana ława – ślufanek, na ścianie wisiała długa półka tzw. ram, z galerią świętych obrazów. Pomiędzy piecem, a przeciwległą ścianą stało łóżko, górą rozpinano żerdkę do zawieszania odzieży.