Chałupa półkurna z Rozkochowa  z 1813 r. W sieni, na wprost, warsztat do lania świec woskowych, składający się z dużego koła z haczykami na 50 knotów, które polewano gorącym woskiem. Później miękką jeszcze świecę formowano i wygładzano. W izbie z glinianym klepiskiem zwróćmy uwagę na znajdujący się po prawej stronie duży piec. Starsza jego część ma otwarte palenisko i okap do odprowadzania dymu na strych. Nowsza posiada już zamknięte palenisko, przykryte żelazną płytą z fajerkami. Obok pieca ustawiono niską ławę, używaną do codziennego spożywania posiłków ze wspólnej misy.

Naprzeciw pieca znajduje się tak zwany święty kąt ze stołem nakrytym białym obrusem i obrazami religijnymi. W chałupach, gdzie była tylko jedna izba, w okresie jesienno-zimowym koncentrowało się tu życie całej rodziny. Wieczorami schodziły się kobiety na darcie pierza i przędzenie lnu na kądzieli. A w czasie ostrej zimy trzymano przy piecu cielęta. W głębi izby, za drzwiami znajduje się komora, w której trzymano sprzęty i narzędzia do przygotowywania pożywienia oraz przechowywano zapasy żywności. Starannej obróbce poddawano zwłaszcza sery i masło, które sprzedawano na targu a za uzyskane pieniądze kupowano naftę czy zapałki. Do pomieszczeń mieszkalnych przylega także stajnia z oddzielnym wejściem, w której znajduje się żłób, koryta dla świń, grzęda dla kur.

 W najbliższym otoczeniu domu mieszkalnego stoi dzwonek na Anioł Pański - rekonstrukcja sygnaturki z Rozkochowa z II poł. XIX w., którym o stałych porach dzwoniono na modlitwę lub w razie potrzeby na alarm, we wsiach gdzie nie było kościoła.