Dom małomiasteczkowy z Chrzanowa z 1804 roku pierwotnie stał na przedmieściach Chrzanowa, obecnie 50-tysięcznego miasta przy granicy Małopolski z województwem śląskim. Budynek jest konstrukcji zrębowej, co oznacza, że jego ściany zbudowano z drewnianych belek na kamiennej podmurówce. Belki ścian zostały uszczelnione gliną i pobielone. Czterospadowy dach przykryto gontem.  W sieni po lewej stronie umieszczone jest urządzenie do mielenia gliny. W pomieszczeniu po prawej stronie, za kratą znajduje się izba kuchenna, w której urządzono ekspozycję garncarską, przybliżającą pracę rzemieślnika w pierwszej połowie XX wieku. Pod oknem ustawiono dwa koła garncarskie. Każde składa się z dwóch kół: górnego i dolnego. Dolne wprawiano w ruch nogą, a na górnym toczono garnek. Pod sufitem zamontowano półkę do suszenia wyrobów. Pod nią zaś znajdują się gotowe, wypalone już misy, garnki, dzbanki i inne naczynia. Bardzo charakterystyczne są dwojaki, czyli podwójne naczynie z uchem. Dzieci przynosiły w nich posiłek pracującym w polu rodzicom. Duża izba przeznaczona jest do prowadzenia zajęć z zakresu plastyki obrzędowej. W sieni w trzonie kominowym znajduje się wędzarnia.