Pomieszczenia przylegające do wąskiego korytarza, przeznaczone były dla duchownych, przybywających do Lipowca, aby odbyć tutaj rekolekcje lub pokutę za grzechy. Ich powstanie związane może być z częściową przebudową wnętrz zamku, dokonaną w XVI w. przez biskupów: Jana Konarskiego i Andrzeja Zebrzydowskiego. Prace te zapewne związane były z gorącym okresem ruchu reformatorskiego i nowinek religijnych. Zmierzały one do zwiększenia liczby cel pokutnych i więziennych, które miały być miejscem odosobnienia dla osób mających odmienne poglądy religijne. Jedną z nich był Włoch z pochodzenia, Franciszek Stankar, który trafił tutaj na karę pokuty w 1550 r., a jego zamknięcie w Lipowcu odbiło się głośnym echem w ówczesnej Europie. Był wykładowcą m.in. Akade­mii Krakowskiej i jednym z czołowych ideologów Reformacji. Dzięki pomocy oddanych mu zwolenników reformy religijnej oraz protektorów, Stankar zdołał zbiec i znalazł schronienie u wpływowych przyjaciół. Jeszcze w czasie pobytu w Lipowcu rozpoczął pracę nad dziełem o zreformowaniu Kościo­ła w Polsce. Po ucieczce z warowni skończył książkę i wydał ją drukiem w Krako­wie w 1552 roku. Uznana została za dzieło heretyckie, którego cały nakład spalono, a do naszych czasów przetrwało zaledwie kilka jej kart w zbiorach Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie. Obecny układ pomieszczeń pochodzi z I połowy XVIII w., kiedy to Lipowiec przez­naczono na dom poprawy dla duchownych. Każde z tych jednookiennych, sklepionych wnętrz ogrzewane było osobnymi piecami, zachowanymi do dzisiaj, w których palono od strony korytarza. Pokoje miały drewniane podłogi i okna ozdobione witrażami z herbami biskupa Andrzeja Załuskiego. Na końcu korytarza, w przybudówce znajdowała się latryna (toaleta). Współcześnie w jednym z wnętrz urządzono niewielką ekspozycję, obrazującą jak mogło ono wyglądać w czasach pobytu w Lipowcu Franciszka Stankara. Na tablicy przy drzwiach do celi opisano romantyczną i tragiczną legendę, która ma związek z jego ucieczką z warowni.