Zamek w Dębnie budzi zainteresowanie swą wielowiekową historią, ciekawą architekturą, ale również z powodu legendy o zamurowanej pannie, zwanej Białą Damą. Od wielu pokoleń żywa jest legenda o zjawie młodej dziewczyny widywanej w zamkowych komnatach, przenikającej przez mury, której towarzyszy widmo młodzieńca. Jeśli ufać legendom, wszak każda z nich nosi w sobie ziarenko prawdy, było to tak: Dziewczyna z pysznego rodu Tarłów miała zakochać się z wzajemnością w urodziwym dworzaninie swego ojca o imieniu Janek. Pewnej nocy młodzi spotkali się potajemnie w zamkowej kapliczce, by tu po trzykroć przysięgać sobie wierność. Gdy prawda wyszła na jaw pannie nakazano, iż ma jak najszybciej zmyć hańbę z rodowego herbu. Dokonać tego mogła drogą wyboru jednej z dwóch możliwości, albo przez natychmiastowe zamążpójście za wyznaczonego jej przez rodzinę kandydata, albo jej śmierć i to nie byle jaką, ale męczeńską poprzez zamurowanie żywcem. Dziewczyna wybrała śmierć i dumnie wyprostowana, ubrana w ślubne szaty, obdarowana posagiem, została niezwłocznie odgrodzona od świata żywych ceglanym murem. Ale jak to w takich wypadkach się dzieje historia ta stała się punktem wyjścia dla całej legendy. Po jakimś czasie zaobserwowano niepokojące zjawiska. A to w pobliżu zamku dało się słychać straszliwe zawodzenia i jęki, a to ktoś ujrzał zjawę młodej i pięknej dziewczyny w bieli przemykającą po koronie murów i bezszelestnie przenikającą przez ściany. Zrozumiano, że to duch nieszczęsnej panny przychodzi z zaświatów dręczyć swą rodzinę, za to, że skazała ją na wieczne wędrowanie.