Wieża oświęcimska z XIII w. jest najstarszą budowlą na wzgórzu zamkowym. Wzniesiona została na planie kwadratu z cegły o grubości ścian około 4 metrów. Podstawową funkcją wieży, obok funkcji strażniczej i aktywnej obrony, decydującą w sposób szczególny o jej kształcie architektonicznym, było zapewnienie schronienia mieszkańcom zamku w chwili zagrożenia. Stanowić miała ostatni punkt obrony. Jedyne wejście do niej znajdowało się na poziomie ponad 10 metrów nad dziedzińcem i możliwe było po drabinie lub drewnianych schodach. Wysoka dolna kondygnacja mieszcząca loch więzienny dostępna była jedynie z poziomu górnego, gdzie znajdowały się pomieszczenia gospodarcze. W latach 1512 – 1513 wieżę nadbudowano, na południowej elewacji wieży osadzono kamienny portal zachowany do dziś, poprzedzony gankiem usytuowanym na kamiennych kroksztynach. Zapewne również wtedy umieszczono tam zegar wzmiankowany w rachunkach w roku 1549. Po potopie szwedzkim wieża przez ponad 200 lat pozostawała w stanie ruiny. Na początku XX w. Karol Kaszny przeprowadził remont budynku. Wtedy uzupełniono ubytki w murze wieży a poziom górny przykryto dachem namiotowym. W latach 1928–1931 połączono wieżę z zamkiem. W 2010 r. ukończono remont konserwatorski wieży i udostępniono ją do zwiedzania.