Powstanie zegarów zwanych nocnymi wiąże się z papieżem Aleksandrem VII Chigi. Mający trudności z zasypianiem papież pragnął mieć zegar pokazujący godziny w nocy tak, aby światło nie raziło w oczy patrzącego. Tak narodził się zegar, którego cyfry mogą być podświetlane od wewnątrz. Zegar ma dużą okrągłą tarczę z mlecznego szkła, która umieszczona jest na prostopadłościennej skrzyneczce skrywającej cały mechanizm. Fornirowana mahoniem, zdobiona jest mosiężną listwą z liśćmi akantu i plakietką z głowa Heliosa – boga słońca, którego obowiązkiem było niesienie światła bogom i ludziom. Prosta obudowa krakowskiego czasomierza nawiązuje do wiedeńskich zegarów z końca XVIII wieku. Ciekawostką może być fakt, że ze względu na funkcję zegara tarcza została umieszczona ponad mechanizmem, tak aby można ją było podświetlić lichtarzem. Zegary takie ustawiano na stołach lub przyściennych konsolach.