Udostępniany do zwiedzania budynek jest wsparty na narożnych kamieniach – peckach. Niskie ściany zbudowano z belek, a szpary pomiędzy nimi uszczelniono żerdziami. Wysunięty dach jest kryty dranicami. W szczycie znajduje się trójkątny otwór, przez który wydobywał się dym. Jest to kopia szałasu z polany Lniorka w pobliżu Hali Śmietanowej. Wnętrze podzielono na część roboczą i mieszkalną. W pierwszej znajduje się miejsce na ognisko – watrę, a w drugiej, niewielkiej, za ścianką z desek znajdują się dwie prycze do spania. Życie na szałasie toczyło się od wiosny do jesieni, skupiało się wokół stale płonącego ognia. Bacowie, juhasi i honielnicy (najmłodsi pomocnicy) wykonywali prace w zależności od funkcji: przygotowywali drewno na opał, myli naczynia, doili owce, wyrabiali sery, przede wszystkim jednak opiekowali się owcami przestrzegając przy tym wielu rytuałów. Wyposażenie bacówki to sprzęty pasterskie, m.in. kotły, cyrpoki, redykołki, naczynia i odzienie: kaboty, kapelusze itd. Całość ilustruje warunki życia na hali: pracy i odpoczynku urozmaicanego opowieściami, śpiewem i grą na instrumentach. Tak odmienny rytm życia powodował, że baców uważano nieraz za osoby posiadające nadprzyrodzone moce i wiedzę tajemną. Obok znajduje się druga bacówka o zbliżonym wyglądzie, jest to kopia szałasu z chyżniańskich Borów.