Widoczny z daleka budynek o białych, otynkowanych ścianach i niebiesko malowanej stolarce to XIX-wieczny przykład budownictwa użyteczności publicznej, który został przeniesiony do skansenu z Podwilka w 1974 r. Swym wyglądem odbiegał on od architektury reszty miejscowości, podobnie jak inne tego typu obiekty, w których prowadzono gospodę, wyszynk, oferowano podróżującym noclegi, krótko mówiąc były to duże gospodarstwa odgrywające w społeczności wiejskiej rolę swoistego centrum życia społeczno-gospodarczego. Karczmy stawiano przeważnie w centrum wsi, blisko kościoła, rozjazdów, skrzyżowań traktów. Tak też było z tą podwilczańską, stała ona niegdyś poniżej parafialnego kościoła, równolegle do trasy nazywanej kiedyś „cesarką” (wiódł tamtędy szlak handlowy, później trakt cesarski, dziś przebiega tam droga krajowa). Znaczenie karczmy podnosił fakt, że w Podwilku, na przełęczy Bory (Spytkowickiej) do 1918 roku funkcjonowało przejście graniczne pomiędzy Królestwem Węgierskim, a Galicją (należącą formalnie do Austrii). Podwilk był bowiem najbardziej na północ wysuniętą miejscowością historycznego, węgierskiego komitatu Árva (Orawa).