Jest to typowy przykład budownictwa orawskiego z wyżką na piętrze. Należy do budynków z grupy zamożniejszych gospodarstw z przeważającym udziałem rolnictwa niż pasterstwa, czy gospodarki leśnej. Jego drewniana, okazała bryła z czterospadowym, gontowym dachem zawsze budziła zainteresowanie. Marian Kornecki badacz i znawca architektury zwrócił na tę budowlę uwagę rysując w swoim podręcznym szkicowniku m.in. jej kształt i charakterystyczne detale (półkoliste odrzwia, stolarkę okien). Widoczny komin to wynik przebudowy systemu grzewczego po I wojnie światowej, przed tym zabiegiem była to chata kurna. Chałupa sprowadzona została do skansenu w 1957 roku z Jabłonki. Podanie ludowe głosi, że znalazła się tam jako wiano panny młodej z Zubrzycy. Na tragarzu w białej izbie widnieje rok budowy - 1843, a w alkierzyku (komnatce) za nią znajdujemy datę 1765, lecz dotyczy ona zapewne pojedynczych elementów ze starszego budynku, ponownie użytych przy budowie obecnego. Z boku, na kamiennej pogródce dostrzec można ususzony torf, służący niegdyś jako opał, natomiast suszący się na balkonie przedwyscu len wprowadza nas w temat ekspozycji prezentowanej wewnątrz chałupy.