Przeniesiona została na teren skansenu w 1968 r. z Zubrzycy Górnej. Nakryta jest dachem z dużym okapem nadwieszonym nad wejściem, który umożliwiał wykonanie części prac na zewnątrz nawet w razie deszczu, czy upału, zwłaszcza, że wewnątrz tego niewielkiego budynku zwykle było dość ciemno i ciasno, co zapewne sprzyjało z jednej strony ocenie stopnia rozgrzania surowca przeznaczonego do obróbki (a co za tym idzie możliwości jego odpowiedniego kształtowania), a z drugiej ułatwiało osiągnięcie i utrzymanie odpowiedniej temperatury. Wewnątrz stoi piec kowalski ze skórzanym miechem pokaźnych rozmiarów. Są tu wszelkiego rodzaju narzędzia potrzebne do pracy kowalowi: młotki, cęgi, ucinaki, świdry, przebijaki, brus, kowadła, a także rozmaite wytwory pracy kowala: podkowy, lemiesze do pługów, okucia i inne przedmioty gospodarskie. Kuźnia była bardzo ważnym elementem w krajobrazie dawnej wsi. Wokół tego małego budynku bardzo często bywało gwarno, kowal bowiem obok podkuwania koni i produkcji podków wykonywał i reperował żelazne elementy narzędzi, wozów, okucia, obręcze, zawiasy, zamki, urządzenia łowieckie i wiele innych przedmiotów pożądanych w gospodarstwie. Co więcej kuźnia, choć sama czasem położona na uboczu, stawała się centrum życia społecznego wsi. Gazdowie spotykając się przy niej nierzadko wymieniali podglądy, uradzali prosząc kowala o radę w rozmaitych sprawach, należał on bowiem skądinąd do ludzi najlepiej poinformowanych w okolicy i zwykle cieszył się powszechnym szacunkiem, choć jednocześnie odmienny charakter jego pracy mógł budzić pejoratywne skojarzenia i to nie tylko wśród tych, których bolały zęby…