Gorczański Park Narodowy obejmuje zasięgiem centralną i północno-wschodnią część masywu Gorców należącego do Beskidów Zachodnich. Park powołano do życia w 1981 r., a tworzą go dwa główne grzbiety biegnące od Turbacza (1310 m n.p.m.) w kierunku szczytu Gorc (1228 m n.p.m.) i w kierunku szczytu Kudłoń (1276 m n.p.m.). Najwyższe wzniesienie parku to Jaworzyna Kamienicka (1288 m n.p.m.).Teren został włączony do sieci Natura 2000, występują tu bowiem rzadkie w skali europejskiej ptaki: głuszec, dzięcioł białogrzbiety, sóweczka i puszczyk uralski. Góry porastają piękne lasy, pozostałość pierwotnej Puszczy Karpackiej. Najmniej zmienione przez człowieka są zajmujące niższe tereny lasy mieszane, zwane buczyną. Można w nich spotkać wiekowe buki i jodły. Osobliwością florystyczną jest podejźrzon lancetowaty – paproć znana tylko z jednego stanowiska w Gorcach, zagrożona całkowitym wyginięciem. Żyją tu duże drapieżniki, np. wilk i ryś, oraz liczne ssaki kopytne. W starych drzewach chętnie gniazdują ptaki, wśród nich tak rzadkie jak puchacz i głuszec, a kwieciste łąki rozbrzmiewają owadzim brzęczeniem. Symbolem parku jest licznie tu występująca salamandra plamista. Znakiem szczególnym Gorców są jednak polany – efekt pasterskich tradycji regionu, które sięgają XV w.