Zbudowano go w latach 1791–1794 z fundacji opactwa benedyktynów z Tyńca, na miejscu dwóch poprzednich świątyń, drewnianej z połowy XV wieku, spalonej i odbudowanej w XVI wieku oraz murowanej z lat 1627–1683. W 1748 roku świątynia była w ruinie, spłonęła w 1789 roku. Na jej fundamentach w latach 1791–1800 zbudowano nowy kościół.

To murowany, kościół ceglano-kamienny, otynkowany, trójnawowy z prezbiterium szerokości nawy głównej, z zakrystią i skarbcem na piętrze. Ściany zdobią podziały ramowe, ryzality, gzyms od frontu z trójkątnym przyczółkiem i pozorną attyką z wazonami. Wieżę o zaokrąglonych narożach wieńczy baniasty hełm ze ślepymi latarniami. Dach kryty dachówką zmieniono na blachę miedzianą. Dzwon odlał nieznany ludwisarz w 1639 roku.

Wnętrze kryją sklepienia żaglaste, ściany są rozczłonkowane pilastrami z rokokowymi głowicami. Rokokowy prospekt organowy sprzed 1800 roku wspierają trzy arkady. Wyposażenie jest głównie rokokowe z końca XVIII wieku, w tym zdobiony ołtarz główny z obrazem świętego Jakuba, pędzla Nikodema Strzegockiego i ośmioma kręconymi kolumnami z rzeźbami świętych. Poza tym: rokokowo-klasycystyczne ołtarze boczne, w jednym obraz Matki Bożej Różańcowej z 1800 roku, ambona, chrzcielnica zdobiona stiukiem z rzeźbioną pokrywą, tron celebransa z ozdobnym zwieńczeniem, stalle, konfesjonały i ławy z XVIII i XIX wieku, barokowo-ludowa rzeźba Chrystusa z początku XIX wieku i późnobarokowy krzyż oraz późnobarokowa rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego, dzieło Józefa Korwina Brzostowskiego z XVIII wieku.

Kościół otacza murowane ogrodzenie z bramkami. W jego obrębie są drewniane kapliczki procesyjne i kamienna figura Najświętszej Marii Panny z początku XX wieku. Teren dawnego cmentarza przykościelnego porastają stare lipy.