Pierwszym dyrektorem i kierownikiem artystycznym teatru została Krystyna Skuszanka, etat reżysera przyznano Jerzemu Krasowskiemu, a scenografa Józefowi Szajnie. Szybko za sprawą tych wybitnych twórców Teatr Ludowy stał się jedną z najciekawszych scen w kraju, mimo że miał bardzo silną konkurencję - dwa świetne krakowskie teatry: Stary i Słowackiego. Skuszanka i Krasowski uczynili z nowohuckiej sceny teatr nowatorski i politycznie zaangażowany, o wysokich ambicjach intelektualnych i artystycznych.

Na repertuar składała się klasyka polska i obca oraz dramaturgia współczesna. Grano Ajschylosa, Carlo Gozziego i Carlo Goldoniego. Skuszanka z powodzeniem reżyserowała Szekspira ze scenografią Józefa Szajny oraz polski dramat romantyczny. W późniejszych latach teatr stracił swoją wysoką rangę w środowisku artystycznym - po zmianie dyrekcji, z powodu nacisków politycznych oraz zmuszony do uwzględniania potrzeb niewyrobionego lokalnego odbiorcy.  Szybko jednak zaczął ją odzyskiwać w rękach kolejnych ambitnych dyrektorów, którzy zręcznie mieszają ambitne realizacje z „terapią przez sztukę”, warsztatami z pogranicza psychologii i teatru oraz dla odbiorców o specjalnych potrzebach (np. dzieci czy osoby bez pełnej sprawności).

Najgłośniejszy stał się podjęty przez dyrektora Jerzego Fedorowicza eksperyment "Romeo i Julii" Shakespeare`a z udziałem młodzieży ze zwalczających się subkultur skinheadów i punków.  Budynek Teatru zaprojektowali Janusz Ingarden i Marta Ingarden oraz Jan Dąbrowski. Został on utrzymany w spokojnych formach socrealizmu, stylu wówczas dominującego w naszej architekturze. Miał rzut kwadratu, z czego połowę zajmowała scena i pomieszczenia techniczne, drugą widownia, westybule i korytarze. Fasady były podobne do siebie, najozdobniej potraktowana została frontowa z szerokimi schodami i flankującymi wejścia kolumnami. Cały budynek był stosunkowo niski, jednokondygnacyjny, z mocno wysuniętym nadsceniem. W narożnikach projektanci usytuowali dekoracyjne kopułki ze szpicami. Płytki hall kasowy prowadził do korytarza komunikacyjnego, obiegającego widownię. Audytorium obliczono na 422 miejsc parterowych o układzie amfiteatralnym, z dobrą optyką i poprawną akustyką, chociaż do kilku miejsc z tyłu sali głos ze sceny dochodził stłumiony. Z tego też względu zmniejszono później ilość miejsc do 399. Całe wnętrze zaprojektowane zostało funkcjonalnie, nowocześnie i sprawnie technicznie. Dziś Teatr Ludowy ma trzy sceny. Scena Stolarnia to najmłodsza z nich. Powstała w 2004 roku, a mieści się w budynku zaplecza na osiedlu Teatralnym 23, gdzie wcześniej była teatralna stolarnia. Od 1996 roku Teatr Ludowy wystawia również sztuki na Scenie pod Ratuszem w budynku ratusza na Rynku Głównym.