Pszczelarstwo miało swój początek w lesie. Tysiące lat temu ludzie zdobywali miód podobnie jak niedźwiedzie – wyrywali plastry z dziupli, w których mieszkały dzikie pszczoły. Niszczyli przy tym ich gniazda. Z czasem zorientowali się, że lepsze efekty przynosi dbanie o pszczele rodziny. Zaczęli wycinać w drzewach sztuczne dziuple (barcie) i zapraszać do nich pszczoły. Nauczyli się wyjmować plastry tak, by nie zagrażać owadom i zostawiać im tyle miodu, by mogły przetrwać. Jednym z podstawowych narzędzi leśnych pszczelarzy, czyli bartników, było leziwo – ułatwiało wspinanie się do barci. Pierwsze ule, które pojawiły się w gospodarstwach to właśnie kawałki pni drzew wzorowane na naturalnych barciach. To ule kłodowe – stojaki i leżaki. Z czasem popularne stały się ule wyplatane ze słomy i zbijane z desek, wiele z nich miało formy domów lub kapliczek. Ule kłodowe to nierzadko drewniane rzeźby – pszczele domy ukryte w postaciach ludzi i zwierząt, na czele z niedźwiedziem, znanym wielbicielem miodu.