To podmiejski dwór letniskowy, dwutraktowy z gankiem, konstrukcji zrębowej, kryty gontowym, czterospadowym dachem. Budynek, wzniesiony przez Leonarda Serafińskiego w latach 50-tych XIX wieku w pobliżu zamku w Wiśniczu i od czasu budowy pozostający w rękach Serafińskich, zachował pierwotny wygląd i wyposażenie.

Jan Matejko często przyjeżdżał tu do Joanny i Leonarda Serafińskich, spotykał się z przyjaciółmi z lat szkolnych i narzeczoną Teodorą, młodszą siostrą Joanny. Rodzina Serafińskich przez kilka pokoleń opiekowała się pamiątkami po malarzu, w okresie międzywojennym udostępniano je okolicznościowo. W czasie II wojny światowej Ludmiła i Tomasz Serafińscy prowadzili w dworze działalność konspiracyjną i ukrywali poszukiwane przez hitlerowców osoby, między innymi Witolda Pileckiego, po ucieczce z obozu w Auschwitz. W 2008 roku przed muzeum odsłonięto jego tablicę pamiątkową. 

Po wojnie Tomasz Serafiński sezonowo udostępniał zwiedzającym pamiątki i wnętrza dworu. W 1976 roku rozpoczęto remont budynku, a w 1981 roku staraniem właścicieli otwarto muzeum, które zostało oddziałem Muzeum Ziemi Tarnowskiej. Muzeum mieści się od frontu w saloniku i w gabinecie Stanisławy Serafińskiej, autorki pamiętnika poświęconego Matejce. W skład ekspozycji wchodzą meble i sprzęty z XVIII–XIX wieku, obrazy, szkice i rysunki (w tym portrety Giebułtowskich i karykatury mieszkańców dworu) oraz fortepian Matejki i inne związane z nim przedmioty. Dworek otacza ogród z ulami.