Parafia w Iwanowicach przechodziła burzliwe dzieje. W 1551 roku kościół został zamieniony w zbór kalwiński przez ówczesnego właściciela wsi Mikołaja Dłuskiego. Wówczas świątynia została zniszczona i ogołocona z wyposażenia. Na początku XVII wieku kościół został odremontowany i ponownie konsekrowany. Gruntowną przebudowę przeszedł dopiero w 1745 roku i zawdzięcza ją dziedzicowi Iwanowic Augustowi Aleksandrowi Czartoryskiemu.

W tej XVIII-wiecznej postaci kościół zachował się do dziś. Świątynia ma konstrukcję zrębową o zewnętrznych ścianach pokrytych pionowymi, drewnianymi listwami. Duże wrażenie na zwiedzających z pewnością zrobi fasada, której dwie wysokie wieże, przykryte kopulastymi hełmami, nadają budowli monumentalny charakter. Na wyposażenie kościoła składa się wiele dzieł sztuki przeważnie pochodzących z XVII i XVIII wieku.

Wyjątkowo cennymi dziełami iwanowickiej świątyni są zabytki sztuki gotyckiej, których wykonanie przypisywane jest Witowi Stwoszowi. Są to rzeźby świętego Krzysztofa, Matki Bożej z Dzieciątkiem, Chrystusa Zmartwychwstałego oraz krucyfiks w ołtarzu głównym.

Oprócz kościoła w Iwanowicach warto zobaczyć zabytkowe kapliczki: św. Rocha (z cudownym źródełkiem XVIII/XIX wiek) i Matki Bożej Pocieszenia (XIX wiek), figurę świętego Jana Nepomucena (około 1800 roku) oraz drewnianą karczmę z XVIII wieku, w której mieści się muzeum regionalne.  

Świątynia znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.